رضایی: هر استادی که خوب درس داده از نظر آقایان رکود علمی یافته! ، چرا اساتید بخاطر نداشتن مقاله در isi اخراج می شوند؟ - وبلاگ اندورید

به گزارش وبلاگ اندورید، آخرین اصلاحیه آیین نامه ارتقای اساتید، اعتراض بسیاری از کارشناسان را در پی داشت، به همین منظور به تبادل نظر با استادیار دانشگاه تهران پرداختیم تا از چالش های ایجاد شده برای اعضای هیئت علمی پس از اجرای این آیین نامه مطلع شویم.

به گزارش خبرنگار دانشگاه وبلاگ اندورید، سی سالی می گردد که پا بر روی سنگ فرش های دانشگاه تهران می گذارد از زمان 18 سالگیش که به عنوان دانشجوی کارشناسی رشته الهیات این دانشگاه شناخته شد تا پس از آن که مدرک دکتری خود را از این دانشگاه دریافت کرد.

نامش رمضان رضایی، استادیار دانشگاه تهران که اکنون در سن 54 سالگی به سر می برد و از جمله اساتیدی محسوب می گردد که آیین نامه ارتقاء اعضای هیئت علمی وزارت علوم را خالی از اشکال نمی داند و در راستای اصلاح آن پیشنهاداتی ارائه می نماید. به همین منظور به مصاحبه با او پرداختیم تا نقاط قوت و ضعف آیین نامه ارتقاء اساتید و چالش هایی که برای اساتید و دانشجویان ایجاد نموده است را مورد آنالیز قرار دهیم.

مهم ترین وجه قابل اصلاح در این آیین نامه ارتقاء اساتید از نظر شما مربوط به چه موضوعی می گردد؟

تمام آیین نامه هایی که برای ارتقاء اعضای هیئت علمی تدوین شده اند از جمله همین آیین نامه ارتقاء اساتیدی که در سال 94 تدوین شد، هیچ کدام نگاهی به آموزش دانشجویان نداشته اند، به طوری که اکنون یکی از معضلات اصلی ما در دانشگاه فرار اساتید از دانشجویان مخصوصا دانشجویان کارشناسی است.

تدوین آیین نامه ارتقاء اسایتد به نحوی که اکنون شاهد آن هستید بیش از گذشته به عدم ارتباط استاد با دانشجو دامن میزند. اساتید با تجربه، دانشجوی دکتری میگیرند، زیرا آن ها مقاله به بار می آورند و سبب ارتقاء استاد می شوند، در این میان تدریس دانشجویان کارشناسی را به اساتید تازه کار می سپارند، زیرا آموزش دانشجویان امتیاز زیادی برای استاد ندارد.

بنده استادی را می شناسم که 27 سال با کیفیت تدریس بسیار عالی درس داده است، اما به دلیل این که مقاله ارائه ننموده، اخراج شده است، دانشگاه به او می گوید یا مقاله isi بنویس که در مجلات بین المللی چاپ گردد یا که اخراج می شوی! تمام این مسائل باعث می گردد تا آموزش رها گردد و اساتید میلی برای ارتباط با دانشجویان نداشته باشند، که البته این امر موجب سرخوردگی جوانانی می گردد که تازه وارد دانشگاه شده اند و آسیب های اجتماعی به بار می آورد.

بنده 30 سال است که در دانشگاه تهران هستم و مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد و دکتری خود را از این دانشگاه دریافت نموده ام. به مدت همین30 سال عرض می کنم که هر استادی که تا کنون خوب درس داده است مخصوصا در رشته های علوم انسانی و معارف و الهیات، از نظر آقایان، رکود علمی یافته و خریداری نداشته است. زیرا امتیاز تنها برای غیر آموزش است به طوری که اگر 500 واحد تدریس کنی برای آن تنها 4 واحد ارزش قائل هستند و اگر هزاران دانشجو داشته باشی، امتیاز دریافت نمی کنی!

افزایش امتیاز چاپ مقالات isi چه چالش هایی را برای اساتید دانشگاهی به وجود آورده است؟

تغییر آیین نامه توسط دانشگاه ها به صورت سلیقه ای است، به عنوان نمونه در آیین نامه مادر گفته شده است که استاد دانشگاه می تواند به جای چاپ مقاله در مجلات خارجی، کتاب بنویسد، اما عملا در بسیاری از دانشگاه ها اجرا نمی گردد. قطعا این آیین نامه دست و پا گیر در دانشگاه ها سبب می گردد که یک سری از اساتید ارزشی به مرور زمان اخراج شوند، و برخی اساتید دیگر که با مجلات ارتباط برقرار نموده اند و مقالات خود را در آنجا به چاپ رسانده اند، امتیاز یابند در صورتی که بسیاری از مقالات آن ها مخاطب ندارد. از این دسته افراد که چاپ مقالات خارجی را مبنای ارتقاء اساتید قرار می دهند باید پرسید آیا شهید مطهری مقاله ISI داشته که به این رتبه دست یافته است؟ و در جوابشان باید گفت: خیر مطهری حتی یک مقاله isi هم ارائه ننموده است.

دانشگاه تهران نیز دو سالی می گردد این سازوکار را پیش گرفته است البته معاون آموزشی دانشگاه همیشه به دنبال این امر بوده است تا به بحث آموزش دانشجویان تاکید بیشتری کند، اما دلیل اینکه هنوز این امر تحقق نیافته است، را نمی دانم.

آیین نامه ارتقای اساتید در حوزه فرهنگی از حالت وتویی خارج شده از نظر شما چه تغییراتی باید در این بخش ایجاد گردد؟

آیین نامه ارتقاء اعضای هیئت علمی قبل از سال 94 در حوزه فرهنگی مناسب تر بود، در حال حاضر در پرونده اساتید به بخش فرهنگی اساتید کمتر توجه می گردد، و اساتید با شرکت در چند کارگاه به صورت نمادین تنها امتیاز آن بخش را کسب می نمایند. این در حالی است که کشور ایران در بخش فرهنگی احتیاجمند کارجدی است.

ضروری است اساتید در بخش فرهنگی شعار های نظام را در بین جوانان ترویج نمایند، دانشجویان را به خداباوری تشویق نمایند، در صورتی که در بسیاری از موارد شاهد ترویج الحاد و ایجاد شبهه در موارد دینی در میان دانشجویان هستیم. متاسفانه برای این بخش سقف نیز گذاشته اند به طوری که استاد به هر میزان نیز کار فرهنگی انجام دهد در انتها بیش از 25 امتیاز دریافت نخواهد کرد. در صورتی که در فعالیت های پژوهشی اساتید تا 400 امتیاز نیز دریافت می نمایند.

پیشنهاد شما برای تغییر ماده پژوهش آیین نامه ارتقاء اساتید چیست؟

متاسفانه در حوزه پژوهشی نیز میان رشته ها و دانشگا ها نیز تفکیک ایجاد نشده است، به عنوان نمونه در حوزه علوم انسانی استاد دانشگاه نمی تواند ارتباط با صنعت داشته باشد و به جای آن باید از آن درخواست گردد تا با نهاد های مذهبی دینی، نهاد رهبری، مساجد و سازمان تبلیغات وزارت ارشاد ارتباط برقرار نموده و در این راستا تحولی درعلوم انسانی ایجاد کند. اگر این کار ها را انجام داد آنگاه امتیاز بدهند، به همان میزان نیز از استاد دانشگاه فنی خواسته گردد تا با صنعت ارتباط برقرار کند و امتیاز بگیرد.

متاسفانه اکنون آیین نامه ارتقاء اساتید که وظیفه راهنمایی اساتید را برعهده دارد و به تبع آن دانشجویان راهنمایی می شوند تاثیرات منفی را بر نحوه جهت دهی عملکرد اساتید می گذارد، زیرا با این سازوکارتحصیلات دانشجویی را که تا کنون بر مبنای آموزش بنا بود را پژوهشی کردند، به طوری که دانشجویان با یک لپ تاپ و سرچ در اینترنت یک مقاله پژوهشی ارائه می نمایند و نام استاد را درآن مقاله مینویسند حتی اگر استاد در آن مقاله هیچ کوششی هم ننموده باشد! براین اساس هم استاد ارتقاء می یابد وهم دانشجو نمره کسب می نماید.

مهم ترین مشکل ارتباط دانشگاه و صنعت چیست؟ در این خصوص آیین نامه ارتقاء اساتید چه تغییراتی باید داشته باشد.

ارتباط صنعت و دانشگاه طبیعی است که باید کاربردی تر باشد به طوری که موضوعات رساله ها و انتها نامه های دانشجویی را کار های تحقیقاتی تشکیل دهند و در راستای برطرف مسائل جامعه نگاشته شوند نه اینکه پس از صرف هزینه و وقت نتنها به درد جامعه نخورد بلکه مخاطب هم نداشته باشد و در گوشه کتاب خانه خاک بخورد

راه چاره پیشنهادی شما برای برطرف این مشکل چیست؟

سیاست ها باید به نحوی پایه گذاری شوند تا دانشگاه خود به تشویق صنعت برای حضور در دانشگاه بپردازد. به عنوان نمونه اساتید علوم انسانی به سراغ مسائل جامعه بروند و در خصوص مسائل گوناگون از افزایش فساد در جامعه، طلاق و ... به آنالیز و پژوهش بپردازند در این میان ممکن است پژوهشگاه ها در خصوص کار فرهنگی ما هیچ هزینه ای تقبل ننمایند، اما استاد دانشگاه می تواند این کار را در ازای ارتقاء خود و به صورت مجانی انجام دهند تا مسئله ای از مسائل جامعه برطرف گردد. در حوزه صنعت نیز همین گونه است.

بنابراین حوزه پژوهشی نیز مانند حوزه آموزشی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و اختصاص امتیاز بالا به ارائه مقالات نتن ها موجب می گردد که اساتید از ارائه تدریس به دانشجویان کارشناسی فراری شوند بلکه اسباب عدم اشتیاق اساتید برای فعالیت در صنعت را نیز به بار می آورد. از سوی دیگر بحث مجلات بین المللی انحصاری شده است به طوری که برخی از اساتید با قرارداد هایی که با شرکت های خارجی و مجلات به امضاء می رسانند از امتیاز چاپ برخوردار می شوند و به تبع آن ارتقاء می یابند.

وزارت علوم باید برای تدوین آیین نامه جامع ارتقاء اساتید کوشش کند به طوری که تقریبا تمام دانشگاه ها و زیرنظام های آموزشی و رشته های تحصیلی را در بربگیرد. تا زمانی که این آیین نامه تدوین نگردد برخی دانشگاه ها به سلیقه خود به تدوین آیین نامه می پردازند که به موجب آن در مواردی به نفع استاد و در مواردی دیگر با ایجاد موانع، به ضرر آن ها تمام می گردد.

آیا بخش چهارم آیین نامه ارتقاء اساتید که مربوط به فعالیت های اجرایی می گردد احتیاجمند اصلاح است؟

به نظر بنده حوزه اجرایی در آیین نامه ارتقاء اساتید مسئله ای ندارد، زیرا وتویی نیست به طوری که اگر شخصی در این حوزه به فعالیت بپردازد امتیارز مورد احتیاج خود را کسب می نماید و اگر تخصصی در حوزه اجرایی نداشته باشد میتواند امتیاز آن را از بخش های دیگر کسب کند.