دلایل یک رای منفی به لایحه بودجه 98 شهرداری تهران - وبلاگ اندورید

به گزارش وبلاگ اندورید، الهام فخاری عضو شورای شهر تهران در گفت وگو با خبرنگاران در پاسخ به این پرسش که سال جاری آنالیز بودجه متفاوت تر از سال های گذشته بود و به جزئیات بودجه ورود نشد گفت: آنالیز لایحه بودجه کشور در مجلس ضوابط و آئین نامه مشخصی دارد که مجلسی ها بر اساس آن آئین نامه عمل می نماید. شوراها در خصوص بودجه شهرداری، آئین نامه، ضابطه، قانون مشخص و الزام آوری جز سقف زمانی ندارند، بنابراین چگونگی آنالیز بودجه به توافق یا برنامه ریزی داخلی شورا برمی گردد که به چه شیوه ای و در چه محدوده زمانی به آن پرداخته گردد. در جمع بندی توافقات، تشخیص اعضا این بود که آنالیز اصلی لایحه بودجه در کمیسیون ها به ویژه در کمیسیون تلفیق انجام گردد تا آن چیزی که به صحن ارائه می گردد، وضعیت مشخص تر، بحث شده و مشخص تکلیف شده تری داشته باشد، به همین دلیل آنالیز بودجه سال 98 شهرداری سریع تر پیش رفت و وارد مسائل جزئی نشد مگر مواردی که اختلاف نظر وجود داشت. توافق شده بود که اگر در مراحل قبلی پیشنهادی مطرح شد و رأی نیاورد و فرد پیشنهاد دهنده بر آن اصرار و پافشاری دارد، این امکان وجود داشته باشد که در صحن به آن پرداخته گردد.

فخاری تنها عضوی بود که به لایحه بودجه رأی نداد؛ وی در شرح رأی منفی خود به بودجه سال 98 شهر تهران گفت: من با کلیات بودجه مخالف هستم و برای مخالفت خود استدلال هایی دارم و به همین دلیل نطق روز آنالیز بودجه را به این موضوع اختصاص دادم و دلیل مخالفت خود را بیان کردم. گرچه دوستانی که در شهرداری بودجه را تنظیم کردند، چنین توجیهی دارند که بودجه خلاف برنامه سوم نیست اما باید گفت که مبتنی بر برنامه سوم هم نیست.

وی ادامه داد: یکسری محورهای جدید و چرخش رویکرد کم و بیش در برنامه سوم شهر تهران گنجانده شده بود، ویرایش و اصلاح زیادی بر روی برنامه 5 ساله در شورا انجام شد تا برنامه سوم رویکرد نسبتاً متفاوتی داشته باشد. شورا وقت زیادی صرف اصلاح برنامه سوم نموده است. با توجه به آنکه فاصله زمانی زیادی وجود نداشته، انتظار این بود که احکام مصوب شده، مبنا قرار بگیرد. با استناد به صحبت های آقای الویری، باید گفت هنوز برنامه سومی به معنای برنامه نداریم، بلکه احکام وجود دارد و بودجه مستند و با ارجاع به احکام برنامه باید تنظیم شده باشد.

فخاری با بیان اینکه بودجه سال جاری شهر تهران تفاوت چندانی با بودجه های سال گذشته ندارد گفت: اگر بودجه های سال های اخیر را نگاه کنیم، متوجه تغییر الگوی چشمگیری نخواهیم شد؛ بیشترین در بخش حمل و نقل، منابع انسانی و توسعه مدیریت هوشمندسازی شهری است که در واقع عمدتاً حقوق و دستمزد پرسنل است و در دو سال گذشته هم روال همین گونه بوده است.

وی در پاسخ به این پرسش که می توان گفت، بودجه سال جاری کپی از بودجه سال های قبل است شرح داد: من چنین اصطلاحی را به کار نمی برم ولی شما به عنوان خواننده که به این مسئله نگاه می کنید، چنین نظری را دارید، ضمن اینکه در بخش فرهنگی، کاهش قابل ملاحظه ای وجود دارد درحالی که در احکام برنامه سوم دائماً صحبت از شهر انسان محور، شهرداری انسان محور و … شده است. با احترام به نظر افرادی که می گویند تمام آمال و آرزوها را در بودجه دنبال نکنیم، باید گفت که بحث آمال و آرزو نیست، ما برنامه سوم را در بودجه دنبال می کنیم. به نظر من احکام برنامه در بودجه کمرنگ است. بحث سلامت اجتماعی و سلامت روان برای اولین بار در احکام برنامه سوم آمده است، درحالی که نشانی از آن در بودجه وجود ندارد.

فخاری با بیان اینکه اگر بودجه سال 98 شهرداری تهران را با بقیه کلانشهرها یا شهرهای بزرگ دیگر جهان مقایسه کنیم، متوجه می شویم در همه کلانشهرها به حوزه فرهنگ و اجتماعی توجه می گردد گفت: در تمام جهان به حوزه اجتماعی، فرهنگی و سلامت سوبسید تعلق می گیرد و از جمله حوزه های هزینه بر و هزینه ای است، بنابراین آزادی های فرهنگی دلیلی بر کاهش یا نادیده دریافت بودجه این حوزه نمی گردد. به طور مثال در شهری مانند استکهلم حمایت دولتی از حوزه فرهنگ را شاهد هستیم درحالی که این شهر از جمله شهرهای دولت رفاه در حوزه فرهنگی و اجتماعی است.

از سال 1983 تاکنون در نیویورک هر سال یک درصد از بودجه شهرداری به هنر عمومی شهری اختصاص پیدا می نماید، درحالی که لیبرال تر از نیویورک وجود ندارد، در همین کشور در حوزه فرهنگی، اجتماعی و هنر برای کتابخانه 12 میلیون دلار در سال هزینه می گردد و اعتبار قابل ملاحظه ای برای افراد با شرایط ویژه و بیماران دچار سندرم نقص ایمنی ایدز در نظر گرفته می گردد.

به گفته این عضو کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران، اگر بخواهیم با الگوی جهانی مقایسه کنیم، هیچ جایی وجود ندارد که بگوییم در نبود آزادی، بودجه به حوزه فرهنگی و اجتماعی تخصیص داده شده است یا اختصاص دادن بودجه به حوزه فرهنگی و اجتماعی، ورزشی یا سلامت، مداخله در آزادی های مردم است. این بخشی از تأمین زیرساخت های سلامت اجتماعی است که فضای اجتماعی سالم و رویدادهای مناسب و قابل دسترس برای مردم فراهم می نماید به دلیل آنکه جامعه به نظام سلامت روان دسترسی آسان تر و فضاهای اجتماعی سازنده تری داشته باشد.

فخاری با بیان اینکه با وجود افزایش 200 میلیاردی به بودجه فرهنگی و اجتماعی هنوز به بودجه سال آینده شهرتهران نقد دارد گفت: من از همکارانم تشکر می کنم که اکثریت اعضا به افزایش رقم 200 میلیون رأی دادند ولی فکر می کنم که بودجه شهرداری هنوز گویایِ رویکردی که شعار انسان محوری می داده، نیست. با احترام به نظر اعضا، کوشش من بر این بوده که دوستان یکبار به شهرداری این درس را بدهند که اگر کاری انجام نمی گردد، قرار نیست شورا و تیم کارشناسی شورا که وظیفه نظارتی دارند، درگیر اصلاح جزئیات برنامه و بودجه شوند که می توانست پیغام رسا و روشنی باشد. ضمن احترام به تخصص و توانمندی مدیران ارشد شهری، وقتی پیش نویس سندی به صورت مبهم و با فشارهای فراوان به شورا ارائه گردد، اعضای شورا مساله می شوند. شورا حدود 20 روز درگیر اصلاح و آنالیز و ترمیم و تنظیم وضعیت بودجه بوده درحالی که وظیفه شورا این نیست، چرا که بودجه باید به صورت مرتب و منظم به شورا ارائه می شده است. معتقد بودم که بودجه باید برگردد ولو اینکه فشار بر روی شهرداری ایجاد کند. در این راستا باید نظرات شورا در نظر گرفته گردد و احکام برنامه سوم به طور واضح و معین در بودجه لحاظ گردد. از سوی دیگر، نقدهای دیگری به بودجه وارد است. با نگاهی به الگوی مناطق، اعتبارات منطقه ای در منطقه یک بیشتر است. اگر نسبت جمعیتی ملاک باشد، منطقه 4 بیشترین جمعیت مناطق را در شهر تهران دارد و رتبه سوم بودجه را داراست. اگر گستره و پهناوری مد نظر باشد، منطقه 1 پهناورترین منطقه نبوده است؛ بنابراین حرکت به سمت عادلانه تر شدن را باید مد نظر گرفت. از سوی دیگر، کمترین بودجه به منطقه 9 تعلق دارد. این منطقه از نظر جمعیتی، جزو پرجمعیت ترین منطقه به شمار نمی رود ولی به معنی این نیست که آخرین بودجه باید به آن تعلق بگیرد.

وی ادامه داد: نگهداشت، ترمیم و اصلاح فضاهای شهری منطقه 9 مسئله جدی است. از سوی دیگر پلازاها و فضاهای عمومی شهری این منطقه زیاد است. شاید جمعیت ساکن منطقه 9 زیاد نباشد ولی بخش زیادی از گردش جمعیت متحرک در شهر، از محوری عبور می نماید که در منطقه 9 واقع شده است. فشاری که منطقه 9 از گذر جمعیت و به دلیل فضای عمومی و ماندگاری جمعیت طی ساعاتی از روز تحمل می نماید، متناسب نیست.

وی افزود: آنالیز ها نشان می دهد منطق بودجه ریزی تغییر پیدا ننموده است. اگر منطق بودجه ریزی تغییر پیدا نموده بود باید در بودجه سال 98 شهرداری، تغییر مشاهده می شد، ضمن اینکه فشارها بر حوزه فرهنگی و اجتماعی افزایش یافت درحالی که به مشارکت مردم برای حرکت به سمت بهبود احتیاج است. مسئله دیگر این است که پرداخت عوارض و هزینه ها در شهر عادلانه نیست که در این راستا باید با مجلس و شورای عالی استان ها مذاکره کنیم تا نظام پرداخت عوارض با شرایط متناسب گردد. در رابطه با پرداخت عوارض سالانه که توسط افراد پرداخت می گردد، تفاوتی ندارد که فرد ساکن کدام منطقه تهران باشد درحالی که از نظر مرغوبیت و قیمت با سرمایه گذاری تفاوت زیادی وجود دارد. به طور مثال ممکن است فردی ساکن مناطق 1، 2 یا مناطق 19 و 22 باشد، بنابراین نظام عادلانه باید به گونه ای طراحی گردد که کسی که در منطقه ای با مرغوبیت بالاتر ساکن است، به دلیل تراکم فروشی و فشردگی بیشتری که به ناحیه شهر تحمیل نموده است، قیمت بیشتری عوارض بپردازد، بنابراین فقط بحث منطقه نیست، بلکه باید عوارض متفاوتی از افراد اخذ گردد و اگر چنین نظامی به درستی طراحی گردد، حتی می تواند بخش های کمتر برخوردار را به سمت معافیت های قانونی ببرد که فشار بر روی مردم کم گردد.

وی با بیان این بسیاری از مردم شهر عملاً بدهکار هستند. در نتیجه ضرورت و تضمین اجرایی محکمی وجود ندارد که افراد را ملزم به انجام کاری کند گفت: این مسئله را قبول دارم که باید پولی وجود داشته باشد تا بتوان آن را خرج کرد، اما معتقدم ما به جای اینکه از استادیوم و فضای عمومی برای شهر درآمدزایی کنیم، می توانیم با اصلاح این نوع نظام عوارضی، هم عادلانه، هم دقیق و هم قابل پذیرش بخشی از درآمدهای شهر را به شیوه پایدار برای مردم تأمین کنیم، البته زحمت زیادی می برد، چرا که همواره ساده ترین راه، بهترین راه نیست.

فخاری با بیان اینکه باید بتوان سوبسیدها و حمایت گروه های مختلف شهروندی را نظام مند کرد گفت: زمان زیادی پیش رو وجود ندارد. اتفاقی که باید در رابطه با بودجه سال دوم شهر تهران رخ می داد و محقق نشد.

این عضو شورای شهر تهران معتقد است: شورای شهر تهران می توانست بودجه سال 98 را به شهرداری برگرداند و از آنها می خواست که وظایف قانونی شان را به درستی انجام دهند. من رد بودجه سال 98 شهرداری را نوعی حمایت از مدیریت شهری می بینم که مدیریت شهری این جرأت را می داشت تا سنت غلط بودجه نویسی را کنار بگذارد و به شیوه پذیرفتنی تر و مناسب تری دست یابد. باید پذیرفت بودجه نویسی مشارکتی در چنین شرایط و فاصله زمانی، امکان پذیر نیست ولی می توان بودجه را با رویه متفاوتی نوشت؛ این اِشکال فقط به شهرداری وارد نیست بلکه به کل کشور وارد است، درحالی که مانند یک قانون نوشته و نانوشته سنتی، صد سال است که بودجه به صورت سنتی عمل می نماید درحالی که شرایط حال حاضر شهر، تهران 50 سال پیش نیست که به همان شیوه قبلی بودجه نویسی گردد.