فراوری بیو روانکار با استفاده از روغن پسماند خوراکی - وبلاگ اندورید

به گزارش وبلاگ اندورید، پژوهشگران گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم دانشگاه تربیت مدرس با استفاده از روغن پسماند خوراکی موفق به فراوری بیوروانکار به یاری فناوری پیشرفته راکتور جریان نوسانی شدند.

به گزارش وبلاگ اندورید، مسعود دهقانی که این پژوهش در قالب سرانجام نامه کارشناسی ارشد وی انجام گردیده در این باره شرح داد: بیوروانکارها نسل جدیدی از روانکارها هستند که از اصلاح شیمیایی روغن های حاصل از زیست توده به دست می آیند و یکی از حلقه های بسیار مهم و اساسی در زنجیره محصولات فراوری گردیده در بیوپالایشگاه ها و همچنین منبعی پایدار برای آینده صنایع روانکار به شمار می روند.

وی اضافه نمود: در این تحقیق راکتور آزمایشگاهی ناپیوسته جریان نوسانی به منظور شدت بخشی فرآیند فراوری بیوروانکار طراحی، ساخته و ارزیابی شد.

دهقانی یادآور شد: برای این منظور از واکنش ترانس استریفیکاسیون دو مرحله ای برای فراوری تری متیلول پروپان استر (بیوروانکار) از روغن پسماند آشپزخانه به عنوان ماده اولیه مقرون به صرفه استفاده شد.

این پژوهشگر درباره نحوه انجام این پژوهش تشریح کرد: مرحله اول واکنش تبدیل تری گلیسیرید به متیل استر بود که مقادیر پارامترهای بهینه برای بیشینه سازی بازده واکنش متیل استر به صورت فرکانس نوسان 1/4 هرتز، فاصله بین بفل پنج سانتی متر و دمای واکنش 60 درجه سانتی گراد توسط نرم افزار بهینه سازی گزارش شد. مقدار بازده واکنش متیل استر در شرایط بهینه و زمان واکنش ثابت پنج دقیقه برابر 9/81 درصد به دست آمد. همچنین مقادیر پارامترهای عملکردی بهینه به منظور بیشینه سازی بازده واکنش بیوروانکار و کمینه سازی انرژی مصرفی سامانه به صورت فرکانس نوسان6/3 هرتز، فاصله بین بفل پنج سانتی متر، نسبت مولی TMP به متیل استر چهار و مقدار کاتالیست پتاسیم کربنات یک درصد (از وزن متیل استر) حاصل شد. در شرایط بهینه معین گردیده و زمان واکنش 30 دقیقه، بازده واکنش 33/83 درصد و انرژی مصرفی سامانه KJ/Lit 503 به دست آمد.

وی درباره نتیجه این پژوهش گفت: نتایج در سرانجام نشان داد که مشخصات فیزیکوشیمیایی بیوروانکار فراوری گردیده از روغن پسماند خوراکی مطابقت بسیار خوبی با استاندارد ISO VG10 مربوط به روغن های پایه روانکار دارد و می تواند به عنوان منبع روغن پایه روانکار مورد استفاده قرار گیرد.

به گزارش روابط عمومی دانشگاه تربیت مدرس، این پژوهش با هدایت دکتر برات قبادیان، عضو هیئت علمی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس انجام گردیده است.